
Dävid Debets
Psycho-energetisch therapeut,
bewustzijnscoach & healer
Mijn verhaal
Als energetisch therapeut, bewustzijnscoach en healer help ik mensen in hun proces naar heelwording. Een eerste stap naar heelwording is bewustwording. Bewust worden van je eigen gedachten en gevoelens. Op deze pagina deel ik graag iets over mijn eigen bewustwordingsproces.
1975 Jeugd: structuur & discipline
Mijn naam is Dävid Debets, geboren op 13 september 1975, thuis in Wezep. Ik ben vader van drie prachtige kinderen: een mooie dochter en twee zonen. De twee oudsten zijn al volwassen en de jongste is hard op weg.
Van huis uit kreeg ik structuur en discipline met de paplepel ingegoten. Ik wilde net als mijn vader beroepsmilitair worden. In 1993 ging ik bij de Koninklijke Marechaussee en diende voor 18 maanden. Na mijn diensttijd deed ik de opleiding tot beveiligingsbeambte en kwam zo in de particuliere sector terecht. In 1997 startte ik in het gevangeniswezen. Alles draaide voor mij om discipline en structuur. De orde, rust en veiligheid handhaven, was mij op het lijf geschreven.
2010 Life-event
In 2010 vond een life-event plaats. Ik kreeg een motorongeval, met als gevolg dat ik behoorlijk last van mijn lichaam kreeg. Naast fysieke klachten kreeg ik echter ook psychische klachten. Het psychische gedeelte was toen echter voor mij niet zo helder als nu. Volgens de reguliere geneeskunde zou ik nooit meer in mijn eigen functie kunnen werken en zou de pijn in mijn knieën nooit meer weggaan. Een second opinion veranderde daar helaas niets aan.
2011 Zoektocht
Maar ik ben iemand die niet zomaar opgeeft. In mijn weigering om me bij deze diagnose neer te leggen, ben ik op zoek gegaan naar een oplossing. Mijn zoektocht bracht mij bij een natuurarts die mij ervan verzekerde dat hij mij kon helpen en dat ik weer aan het werk zou kunnen in mijn eigen functie. Ondanks dat ik in een oplossing geloofde, was ik hier in het begin erg sceptisch over. Ik vond het moeilijk te geloven dat deze natuurarts voor elkaar zou krijgen wat de reguliere artsen niet lukte. Na een aantal behandelingen en een moeilijke periode die ongeveer één jaar duurde, was ik zo goed als pijnvrij. Ik werd zelfs door de werkgever weer geschikt bevonden om mijn werk als gevangenisbewaarder uit te voeren.
Na het motorongeval werd ik verschillende keren geconfronteerd met mijzelf. De eerste keer kwam door de natuurarts die mij behandelde voor mijn knieklachten. Hij vertelde mij dat mijn ziel in opstand was gekomen tegen mijn manier van leven en dat ik zou moeten veranderen. Wanneer ik er niet achter zou komen wat ik zou moeten veranderen, zou ik opnieuw een tegenslag krijgen net zolang tot ik veranderingen zou aanbrengen in mijn leven. Ik kon hem op dat moment alleen maar vertwijfeld aankijken en zeggen dat ik twijfelde aan zijn uitleg. De weken erna echter liet zijn verhaal mij toch niet los. Ik bleef voortdurend nadenken over zijn woorden en wat hij nou precies bedoelde.
2012 Confrontatie op de mat
Daarna veranderde er eigenlijk weinig, ik ging op dezelfde manier door met mijn leven. In april 2012 waren mijn lichamelijk klachten zo ver verdwenen dat ik alweer geruime tijd aan het werk was in mijn eigen functie en er nu wel weer aan toe was om een sport te beoefenen. Ik heb jarenlang gesport en wilde dit zeker niet opgeven. Vechtsporten is iets wat mij altijd al heeft getrokken. Via een mede-student kwam ik in aanraking met ninjutsu.
Ik worstelde op dat moment veel met de puberteit van mijn middelste kind. Op een dag hadden we een flinke discussie met elkaar gehad en hadden er zich wat dingen voor gedaan waardoor ik behoorlijk hoog zat in mijn frustraties. Die avond mocht ik naar de training van de ninjutsu. Heerlijk! Ik had mij voorgenomen eens even flink los te gaan. Thuis had ik al verteld dat de eerste de beste tegenstander tijdens de training een leuke avond kon verwachten.
De trainer begon met de mededeling dat we gingen trainen vanuit de hardste school die er is: de zogenaamde ‘botbrekende school’. Mijn geluk kon niet op! Op deze manier kon ik flink met mijn agressie en woede aan de slag. Terwijl ik op mijn knieën ging zitten om de traditionele groet te brengen, gebeurde er iets met de spier in mijn linker bovenbeen. Hoewel ik alleen maar wilde gaan zitten, leek het alsof er iets afscheurde. Lopen, staan, zitten … niks ging meer. Ik ben op mijn rug gaan liggen en mijn leraar kwam bij mij om te vragen wat er gebeurd was. Ik vertelde dat ik dacht dat er een spier was afgescheurd in mijn bovenbeen.
Ik legde hem uit met welke intentie ik de mat was opgekomen. “Dat verklaart een hoop”, zei hij. “Doordat jij op deze manier aan de training wilde beginnen, heeft je eigen lichaam dat voorkomen door je uit te schakelen. Op deze manier laat je lichaam je weten dat je verkeerd bezig bent op mentaal vlak.”
Bammmm. Recht in mijn gezicht. Het was de tweede keer dat iemand mij zo confronteerde met mijzelf. Hij vervolgde: “Als je hier iets mee wilt doen, raad ik je aan om eens met mijn trainer te praten. Ik moet jou al zoveel leren op de mat dat ik het mentale aspect graag aan hem overlaat.”
Het maken van een afspraak met zijn leraar was snel geregeld. De week daarop kon ik al terecht. Ik had van te voren niks uitgelegd. Alleen dat mijn leraar had gezegd dat ik eens met hem in gesprek moest gaan. Deze zaterdag staat ook diep in mijn geheugen gegrift. Nadat ik de leraar had verteld over mijzelf en mijn leven en dat ik met mijzelf en mijn puberende kinderen worstelde, gebeurde het weer. Hij zei: “Je bent verkeerd bezig in je leven en je lichaam laat jou dat op verschillende manieren weten.”
Dit was de derde keer in anderhalf jaar tijd dat iemand mij deze boodschap bracht op een manier dat ik er niet meer omheen kon: het moest wel waar zijn. Drie keer had er een bewustwording plaats gevonden. Maar elke keer werd de impact hiervan groter.
2015 Verandering in werk en opleidingen
In mijn werk gebeurde er ook een hoop. Door alle gebeurtenissen rondom bezuinigingen en sluiting van gevangenissen werd ik teruggeplaatst naar een reguliere gevangenis. Hier werd de twijfel om er te blijven werken, en waar ik al een tijdje mee rondliep, alleen maar groter.
Op dat moment bevond ik mij in de situatie waarin ik voor mijzelf een keuze moest maken: wilde ik blijven werken voor Justitie of ging ik een andere weg bewandelen?
Begin 2015 nam ik ontslag bij Justitie en ging ik werken bij een reguliere zorginstelling. Daar werkte ik met veel plezier in een zorgpension voor drugs- en alcoholverslaafden. Gedurende deze jaren begon ik met de HBO-opleiding Social Work (die ik 2018 heb afgerond).
In juni van dat jaar ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met ayahuasca. Ayahuasca lijkt op mijn pad gekomen te zijn om mij verder te ontwikkelen op spiritueel vlak en persoonlijke ontwikkeling. In 2017 heb ik de opleiding tot procestherapeut afgerond. Eén onderdeel hiervan is het gebruik van Ayahuasca tijdens ceremonies.
2018 - 2019 Onthechten en eigen praktijk
Als er iets centraal is komen te staan in mijn leven dan is het wel onthechten, het loslaten van oude patronen. Patronen van de laatste 40 jaar die allemaal aan het veranderen zijn.
Wat ik geleerd heb van verschillende boeken is dat echte spiritualiteit bij jezelf begint. In mijzelf op zoek gaan naar wat ik nu echt wil. Wat probeert mijn gevoel mij nu daadwerkelijk te vertellen? Is er wel sprake van andere dimensies, geesten of wat dan ook?
Of heeft alles dat gebeurt te maken met je eigen ziel, zoals mijn ziel mij op 22 augustus 2010 met een hele harde klap liet weten dat ik totaal verkeerd bezig was met mijn leven, door mij met mijn motor met 50 km per uur tegen een auto aan te laten rijden?
Wat ik zeker weet, is dat dit slechts het begin is. Nu begin ik te ontdekken wie ik echt ben en wat ik allemaal kan doen voor mijzelf en anderen. Door te leven in het NU, oude patronen los te laten die je niet meer dienen en nieuwe te ontwikkelen.